گاهی که با یادِ تو بی تاب می شوم ،
بدون اینکه بند
کفشهای اراده ام را بسته باشم
سر از کوچه ی
دلتنگی در می آورم..
همان کوچه ای
که بوی تو در همه ی امتدادش پیچیده است ،
همان کوچه ای
که تنها دلخوشی من برای دیدن تو و حرف زدن با توست
و همان کوچه ای
که در سکوت بی رنگش ،
رنگی از حضور خاموش تو طنین انداخته است
شنیده ام این کوچه بن بست است
اینجاست که هیچ
آرزوئی مثل آرزوی پرنده شدن و پر زدن تا ته کوچه ، یک راز نیست
اما وقتی به
زیبائیِ تو فکر می کنم که چقدر بی انتهاست،
از اینکه کوچه
نیز بی گمان در زیبائی تو انتشار یافته است
دلم تنگ می شود
و وسط کوچه خشکم می زند
تا در حماسه ی یادِ تو
مجسمه ی یادبودِ کوچه ی دلتنگی باشم...
{ بهرام باعزت }
در این هستی غم انگیز
وقتی
حتی روشن کردن یک چراغ ساده ی "دوستت دارم"
کام
زندگی را تلخ می کند،
وقتی
شنیدن دقیقه ای صدای بهشتی ات
زندگی
را
تا
مرز های دوزخ
می
لغزاند،
دیگر
نازنین من
چه
جای اندوه
چه
جای اگر
چه
جای کاش
و
من
این
حرف آخر نیست
به
ارتفاع ابدیت دوستت دارم..
حتی
اگر به رسم پرهیزکاری صوفیانه
از
گفتنش امتناع کنم...
مصطفی مستور
با هر واژه ای که می آفرینند
چند هجا از سکوتِ دنیا کم می کنند
و گفتن این که با این همه همهمه،
چقدر مثل فانوسی در روز روشن
ناگزیر از خاموشی ام..
باشد برای بعد...
با هر هجایی که از سکوت دنیا کم می شود
بغضی لال،
به تارهای صوتی ام گیر می کند..
و گفتن این که این روزها
با هر نفسی که فرو می رود
چقدر گودال تنهایی ام عمیق تر می شود..
باشد برای بعد...
در من سکوتی ست،
که باید به جستجوی گوشی برای شنیدن باشد
باشد برای بعد...
فشردن دستی که آمده ست
بعدِ خواندنِ این شعر
روی نعشِ صدایم خاک بریزد...
لیلا کردبچه