در خلوت یادت

در خلوت یادت

شعرهایم

خانه های کوچکی ست

پر از صدای دریا

که از چشم های تو می آید

دفترم

هیاهوی گنجشک هائی ست

که لا به لای  شاحه های غروب

دنیا را در اسم تو

روی سر می گذارند

و واژه ها این آلاله های دلتنگ

مرا به خانه می برند

به خانه پیش تو

و آوای گل های رازقی

لب حوض نقاشی چشمانت

که پروانه ها از آن می نوشند

و من پر از دیوانگی های باران

دو زانو رو به روی لبخندت

دست های تو را می بوسم

و از شمیم دامنت

برای ایوان خاطرات

یک باغ

بابونهُ نرگس می چینم  !

پرویز صادقی